Gister begon mijn dag niet echt lekker. Ik werd wakker met een zwaar gevoel. Ik had de dag ervoor een onbestemd gevoel. Een troebel beeld, een onscherpe foto. Er was ruis ontstaan op de lijn tussen het geschreven woord en de ontvangen interpretatie.
Op Spotify hoorde ik een liedje voorbij komen dat, dit heb ik zo vaak, precies bij mijn gevoel paste.
De muziek nam mij mee. Klassieke muziek gecombineerd met zo’n betekenisvolle tekst. Tranen vonden hun weg naar buiten, mijn ogen werden vochtig. Mijn hart begon te bonken, ik voelde het resoneren in mijn hele lichaam….wat een gevoel.

De foto werd scherper en scherper. Het zware gevoel maakte plaats voor lichtheid, heelheid en warmte. Ik kroop uit mijn schulp en een lach bedekte mijn hele gezicht. Als een krokus kwam ik stralend tevoorschijn uit de kou, liefdevol omarmd.
Met dat gevoel ging ik op pad om mijn gevoel door de lens vast te leggen. En daar lag ik op mijn buik in een tuin van wildvreemden (met toestemming).
Ik ben er weer, de lente! Wat houd ik toch van je!

Prachtige foto van het sneeuwklokje en weer fijn meegelezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je, we hebben allemaal
Onze ups en downs. Het mooie is dat je dierbare vrienden er zijn om je (on)bewust eruit te trekken.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is fijn te horen!
LikeGeliked door 1 persoon